در میان انبوه زندگان، شاید شمار آن‌ها که زندگی را آموخته باشند، اندک باشد و از میان کسانی که زندگی را آموخته‌اند، آن‌ها که چگونه مردن را نیز دریافته‌اند، کم‌شمارترند... سبکباری در لحظه واپسین و بی‌خویشی، درس‌هایی از چگونه مردن هستند که فراگرفتن آن‌ها کار همه نیست... این راه، رجالی می‌خواهد که لاتلهیهم تجاره و لابیع عن ذکر الله... و تفاوتی نمی‌کند که عمری بر تو گذشته باشد یا هنوز از دنیای آدم‌ها چندان کام نگرفته باشی؛ «بیدار» که باشی، گاهی ره یکساله را یک‌شبه طی می‌کنی...

«عباس دانشگر» نمونه‌ای از این «رجال» در روزگار ماست که ره یکساله را یک‌شبه طی کرد و به قول پدر، نگران و غمان از به تاراج رفتن کاشانه، برخاسته بود تا بیدار کند و امید و استقامت بیاموزد... در ابتدای این هفته، برای شنیدن از عباس، دوزانوی ادب زدیم در برابر خانواده‌ای که سیر بالیدن او را از نزدیک رصد کردند... آن‌چه می‌خوانید شرحی بر دیدار با خانواده عباس است...

موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بکشد...

از همان کودکی، مسیر بندگی را در پیش گرفته بود. نه ساله بود که اعتکاف‌های رجبیه‌اش آغاز شد. بعدها، با دوستان هیأتی‌اش، همراه شد و عشق حسین(ع) در جانش شعله کشید و شاید به همین خاطر بود که در دوراهی تحصیل در دانشگاه سمنان و دانشگاه امام حسین(ع)، دانشگاه امام حسین(ع) را برگزید. درسخوان بود و اهل مطالعه و آموختن. بعدها مدرک کارشناسی را که گرفت، روح تشنه‌اش بار دیگر او را به دانشگاه کشاند و آموختن «علوم سیاسی» را پس از «جنگ‌افزار» آغاز کرد...